Ένα κερί στη μνήμη του Οδυσσέα Ελύτη

Ένα “κερί” στη μνήμη του!

Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος

Πολλά συμβαίνουν τρόγυρά μας.

Το  Δ.Ν.Τ. με τα χαράτσια και τα “δώρα” του, η ΚΡΙΜΑΙΑ, το αεροπλάνο που χάθηκε

κι ένας γόρδιος δεσμός στον κόσμο, που κανένας δε μπορεί να λύσει.

Και να πεις πως δε μας το’χε πει ο ποιητής μας!

«Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με στίχους.

Είναι λίγο.

Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε.

Είναι πολύ.

Κατά βάθος ο υλικός μας κόσμος είναι απλώς

ένας σωρός από υλικά.

Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες

 το αποτέλεσμα :

Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε.»

Αυτά μας είχε πει ο παγκόσμιος ποιητής μας, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ.

Ο ποιητής μας, που “διάβαζε μέσ’στο νερό.”

Ο Σεμνός Άνθρωπος, που ονειρευότανε να’χε ένα δικό του αμπέλι πάνω σε ακρωτήριο,

Που κάθε του ρώγα να τρίζει στο κύμα και ο οίνος του να’ναι Μυρτώος ή και Καρπάθιος..!

Η καθάρια ψυχή του, που, θωρώντας τον κόσμο με τα δικά της λαμπερά μάτια,

ήξερε πως « από παιδιά και μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα.»

Μας το’πε με τον ανθρώπινο, τον βαθύτατα ανθρώπινο χαρακτήρα του

κι “έφυγε” στις 18 Μαρτίου στα 1996.

Σαν εχτές.

Γι’αυτό και το μικρό μου σημείωμα.

Σαν “κεράκι” στη μνήμη του. Του το χρωστάω!

Είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον ποιητή μας!

Κάτι “γραντζούναγα” πριν από χρόνια. Όπως κάνω και σήμερα.

Του’στειλα τα γραφτά μου. Μου απάντησε!

Ξανάγραψα. Του’στειλα κι αυτά. Με προσκάλεσε!

Πήγα.

Φανταζόμουνα σπίτι μεγάλο, στο μπόι του, στη λεπτότητα των αισθημάτων του,

στις εκλάμψεις του φωτεινού μυαλού του, αλλά “φευ”, ένα μικρό, ζεστό δυαράκι

στη Σκουφά!

Κι ο ποιητής του «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», μιας ξεχωριστής “ευλογίας για τη γραμματεία μας”,

όπως σημειώνει ο ΤΑΣΟΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ, μπροστά μου ευγενής και χαμογελαστός!

Κουβέντιασε μαζί μου μια ώρα. Για τα γραφτά μου.

«Να προσέχεις την οικονομία του Λόγου», με συμβούλεψε.

Απλός, καθισμένος στον καναπέ κι εγώ αντικρύ του μαζεμένος, σφιγμένος.

Μου έδωσε θάρρος. Συμπαθούσε, βοηθούσε τους νέους που αγαπούσαν την ποίηση.

Τη δημιουργία.

«Αφοσίωση χρειάζεται η ποίηση και ασίγαστη προσπάθεια», τα λόγια του.

Το δωμάτιο μικρό, φροντισμένο.

Πίστευα πως θα’χε ορίζοντα, να θωρεί, να ξανοίγεται ο νους του.

« Κρατώ σημειώσεις, όταν βγαίνω…αποδελτιώνω, τις δουλεύω εδώ», μου έλυσε την απορία μου.

Όταν έφυγα, με συντρόφεψε ως την αγορά.

« Μ’αρέσει να ψωνίζω ο ίδιος αυτά που μου χρειάζονται», μου εξήγησε.

Απλός και σ’αυτά.

Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε το ΝΟΜΠΕΛ, που μας έκανε όλους περήφανους!

Αιωνία η μνήμη σου, Μεγάλε μας Ποιητή και Δάσκαλε!!!